آنا صفحه Ana Səhifə / ادبیات / نثر / ادبی نثر / بیر قتل-اینتیحار / جیمز جویس (حیکایه)

بیر قتل-اینتیحار / جیمز جویس (حیکایه)

ائلمان موغانلی August 29, 2016 ادبی نثر, ادبیات, حیکایه, حیکایه (ترجۆمه-کیشی یازارلار), حیکایه (ترجۆمه), قیسا حیکایه, نثر یۏروم یازېن / Yorum Yazın 40,475 باخېش/Baxış

بیر قتل-اینتیحار / جیمز جویس (حیکایه)
چئویرن: ائلمان موغانلی

بیر کیشی ایله بیر قادین بیر آپارتماندا اؤلدولر، قتل- اینتیحار کئچن گئجه آلتادئنادا. کیشی 74 یاشلی، دومینیک ویتورییو، قادین ایسه اونون یاشام یولداشی، یئتمیش یاشلی ویکتورییا. بو جوت 50 ایل بیرلیکده یاشام سوردولر، دوغرو دئسک، کئچن آی اونلارین توی لاری نین اللینجی ایل دؤنومو ایدی. یاپیشیق قونشولاری “آلئن” دئییر اونلار اوشاقسیز ایمیشلار و هئچ بیر یاخین یولداش لاری یوخ ایمیش، ویتورییو بیر تقاعودچو اولگر( بازنشسته نجار) خفه نک( آمفیزئم) خسته سی اولموشدو و کاتاراکت (موروارید سویو) سونوجوندا بیر گؤزونون ایشیغینی الدن وئرمیشدی و اونون قادینین دا دییابئت (قند) خسته لیگی وار ایدی و بو خسته لیکدن دولایی کئچمیشده بیر آیاغی کسیلمیشدیر، گؤزلرینین ایشیغینی دا تام الدن گئتمیش سانماق اولاردی.
“آلئن” دئییر:اونلار یاخشی بیر جوت ایدیلر. من سون ایگیرمی ایل بلکه ده چوخ! اونلارین یاپیشیق قونشولوغوندا یاشامیشام، من بیر دول قادین اولدوغومدان دولایی، دومینیک منه چوخ شئی لرده یاردیمجی اولاردی، اؤرنک اوچون: لامپا دگیشمه ده، وساییل لاری یئرلرینده ائتمکده. اونلارین اوشاق لاری یوخ ایدی آنجاق قونشولارین اوشاق لاری ایله مئهریبان ایدیلار. هالووین بایرام لاریندا مین لر کیلو سورما(آبنبات) ایله تزه مئیوه پایلایاردیلار. آمما سککیز ایل اؤنجه ویکی قند خسته لیگی سببینده اوتوراق اولدو و ایش لر اونا و دومینیکه داها کئچمیشده کی کیمی دئییلدیلر. اونلار چالیشیردیلار آرتیق محبتلی و سیجاق یاشاماغا. داها اونلار یالنیز سس سیزلیکده و دینجلیکده گؤرونوردولر.
او هر هفته بیر یوخسا ایکی کره منیم یانیما گلردی و بیز چوخلو شئی لره گؤره دانیشاردیق و چوخ خوش چاغ لار واریمیز ایدی، آنجاق او خسته لندیکجه بو گؤروش لر آز و داها آز اوز وئردی، سونرالار من هفته ده بیر یول اونون ائوینه گئدردیم و دانیشاردیق، آنجاق گئده-گئده دانیشیق لاریمیز قیسالیردی و او ائشیتمه گه و دانیشماغا ماراغینی الدن وئرمیش گؤرونوردو. اؤزو دئمیردی آنجاق سن دئیه بیلردین اونون جانینا چوخلو آغری دالمیش.
آلئن دئییب اونلارین هئچ بیری ایله بیر ایلده بیر کز ده دانیشماییب، اونلار هئچ واقت ائشیگه چیخماییبلار، حتی اونلار اوچون یئمه گی ده دؤولتی آژانس لار گتیریرمیشلر. او دئییر کی کئچن گئجه ایکی دنه گولله سسی ائشیدیب-“بو منی یاری جان ائتدی”، او تئزلیجکه پولیسی آرادی، ” بوجور بیر پیس سونوج، بوجور یاخشی اینسان لارا” او دئدی. بیرلیکده خسته لیکده، آمما دونیادا یالنیز.

(هالووین: اوکتوبر آیینین 31-جی گونونون آخشامی، باتیدا توتولان بیر جشن آدی دیر، بو جشنده اوشاق لارا سورما ایله آجیل وئرر اونلاری سئون بؤیوک لر.)

A Murder-Suicide
A man and a woman died in an apparent murder-suicide last night in Altadena. The man was 74-year-old Dominic Vittorio. The woman was his 70-year-old wife, Victoria. The couple had been married for 50 years. In fact, their 50th anniversary occurred just a month ago, according to their next-door neighbor, Mrs. Allen. The couple was childless and had no close friends. Mr. Vittorio was a retired carpenter who had emphysema and was blind in one eye because of a cataract. His wife was a diabetic who had already had one foot amputated because of complications from the disease. Her eyesight was almost completely gone.

“They were such a nice couple,” said Mrs. Allen. “I’ve lived next to them for the last 20 years or so. I’m widowed, and Dom always used to help me with things like changing light bulbs and fixing appliances. They had no kids, but they were always friendly to the neighborhood kids. Every Halloween they handed out tons of candy and fresh fruit. But about eight years ago Vicky came down with diabetes, and things just haven’t been the same for her or Dom. They used to be so friendly and full of life, and then they just seemed to get quieter and quieter.“She used to come over to my place once or twice a week, and we would talk about all kinds of things and have the nicest time. But that happened less and less as she got sicker. So I would go over to her house about once a week and we would talk. But the conversations steadily got shorter, and she seemed to lose interest in listening and in talking. She didn’t say it, but you could tell she was in a lot of pain.”

Mrs. Allen said she hadn’t even talked to either of the Vittorios in almost a year. They never came out. Even food was delivered to them by a local agency. She said she heard two gunshots last night—“It scared me half to death!” She immediately called the police. “Such a sad ending for such nice people,” she said. “Together in sickness, but alone in the world.”

James joyce