جانېمېز دینجَلسین / صالح سجادی (شعر)

جانېمېز دینجَلسین / صالح سجادی (شعر)

گئجه دیر، نه یوخو وار کی جانېمېز دینجَلسین

نه بو ظۆلمت سؤکۆلۆر کی دانېمېز دینجَلسین

بوردا حئیوان بۏغوشور جین چېغېرېر شئیطان اۏلور

بیر سۆکوت آختارېرېق اینسانېمېز دینجَلسین

تانرې! بیز کؤکسۆمۆزۆ ظۆلمَته قالخان توتدوق

بیر ایشېق سۆنگۆسۆ چاخ! قالخانېمېز دینجَلسین

اولو تانرېم! سنه بیزدن تؤره‌لی قول چېخماز

قۏی بارې کافیر اۏلاق شئیطانېمېز دینجَلسین

بو دلی روحو داها ساخلایا بیلمیر بو بدن

آزاد إت دوستاغېوې زیندانېمېز دینجَلسین

گل دایاندېر بو دلی قلبی دؤڲۆشدن بلکه-

بو دامار هروَله‌سیندن قانېمېز دینجَلسین

تپه‌دن دېرناغا هر بیر یانېمېز گۆللـه‌لَنیب

وور اۏ سۏن قورشونو! هر بیر یانېمېز دینجَلسین

اۏتوز ایل دیر اؤزۆنۆ دالغایا چېرپېر سېنمېر

سن باتېر بو گمی‌نی! طوفانېمېز دینجَلسین

بیز ساواشدان نه یۏرولدوق، نه ده بئزدیک، آنجاق

دئییرم بیر بارېشاق! مئیدانېمېز دینجَلسین

ووردوق اؤز آرخامېزا شعری پېچاق تک، سۏنرا

عاشیق اۏلدوق، بلکه ویجدانېمېز دینجَلسین

آما بیزلرده آغېر ایش‌لره هېر یۏخ، قفه‌چی!

بیزه بیر چای وئر ایچَک! کی جانېمېز دینجَلسین