یئنی قاپې Yeni Qapı یئنی قاپې، یئنی باخېش دېر تۆرک دۆنیاسېنا
خالقېن اوشاغې / جلالِ آل‌أحمد (چئوری حیکایه)
چئویرن: آیهان میانالې
یاخشې، من نه إده بیلَردیم؟ أریم منی اوشاق’لا ساخلاماغا راضې دَڲیلدی. اوشاق کی اؤزۆنۆن دَڲیلدی. مندن بۏشانېب، اوشاغې گؤتۆرمکدن واز کئچن بیرینجی أریمدن ایدی. منیم یئریمده باشقا‌سې اۏلسایدې، نه إدَردی؟ یاخشې، من ده یاشاما‌لې’یدېم. بو أریم ده منی بۏشاسایدې نه إدَردیم‌می؟ اوشاغې بیرتَهَر باشېمدان آچمالې’یدېم. منیم کیمی گؤزۆ-قولاغې باغلې قادېنېن عاغلېنا بوندان باشقا هئچ نه گلمیردی. هئچ بیر یئری ده تانېمېردېم، هئچ بیر یۏل-یورد دا بیلمیردیم. یالنېز بونو بیلیردیم کی، اوشاغې سۆت‌أ‌مرگه‌لیڲه (شیرخوارگاه) قۏیوب، یا دا باشق بیر وئرانا قالمېش بیر یئره تاپشېرماق اۏ‌لار.
هاردان بللی ایدی کی منیم اوشاغېمې قبول إده‌‌لر؟ من هاردان آرخایېن اۏلا بیلَردیم کی، باشېمې قاتېب، منی آبېر‌سېز إتمه‌ییب، منه و اوشاغېمېن اۆزه‌رینه مین بیر آد قۏیمایاجاقلار؟ هارادان؟ بونون بئله اۏلماسېنې ایسته‌میردیم. إله هَمَن آخشام قۏنشولارا دئیَنده، بیلمیرَم اۏنلاردان هانسې‌سې دئدی:
“یاخشې، قادېن، کئشکه اوشاغېوې سۆت‌أ‌مرگه‌لیڲه تاپشېراردېن. یا دا یئتیم‌خانایا آپارېب و…” داها هارا‌لارې دئدیڲینی، بیلمه‌دیم. آنجاق عئینی زاماندا آنام اۏنا دئدی:
“هئح! سنجه، اۏنو قبول إدَردیلر؟” بونو اؤزۆم دۆشۆنسم ده، قۏنشو قادېن بونو دئیَنده اۆره‌ڲیم یئنی‌دن اۆشه‌نیب، اؤز-اؤزۆمه دئدیم:
“یاخشې، قادېن، سن هئچ گئتدین کی، قبوللانمایالار؟” سۏنرا آناما دئدیم: “کئشکه، بو ایشی گؤرَردیم”. آما من کی بو ایشدن باشېم چېخمېردې. منی قبوللانمالارېنا آرخایېن دَڲیلدیم. اۏندا دا، داها آرتېق چۏخ گئج اۏلاردې. اۏ قادېنېن سؤزۆندن إله بیل اۆره‌ڲیمه بیر دۆنیا غۆصّه دۆشدۆ.
اوشاغېمېن بۆتۆن شیرینجه‌سینه دیل تؤکمه‌لری یادېما دۆشدۆ. داها دؤزه بیلمه‌دیم. من بۆتۆن قۏنشو‌لارېن قارشې‌سېندا هؤنکۆر-هؤنکۆر آغلادېم؛ آنجاق نئجه ده پیس ایدی! اۏنلاردان بیری‌نین دۏداغې‌نېن آلتېندا دئدیڲینی إشیتدیم: “آغلایېر دا! هئچ اوتانمېر…”
آنام یئنه منه دایاق اۏلوب، اۏلدوقجا منه اۆرَک وئردی. دۆز ده دئییردی، من هله گنج‌لیڲیمین ایلک چاغ‌لارې ایدی، بیر اوشاق اۆچۆن نییه بونجا اۆزۆله’یدیم کی!؟ هله قالسېن کی یاشام یۏلداشېم دا منی اوشاق’لا قبول إتمیر. هله اۏتوروب اۆچ-دؤرد اوشاق دۏغماغا چۏخت واختېم وار.
دۏغرو دیر، بو منیم ایلک اوشاغېم ایدی و من بونو إتمه‌مه‌لی’یدیم… آما یاخشې، ایندی منیم ایشیم بو ایش‌لردن کئچمیشدی. ایندی هئچ بونلار اۆچۆن، آرتېق دۆشۆنمک ده یئرسیز ایدی. منیم قوردوم یۏخ ایدی کی قالخېب، گئدیب بو ایشی گؤرَم، بو ایشی گؤرمَک اۆچۆن، یاشام یۏلداشېمېن ایثرالې’یدې. دۆز ده دئییردی. سۆفره‌سی‌نین باشېندا باشقا بیر إششک تۏخومونون اۏتوردوغونو گؤرمَک ایسته‌میردی. اؤزۆم ده بؤرکۆمۆ قاباغېما قۏیاندا، اۏنا حاقّ وئریردیم. من اؤزۆمده یاشام یۏلداشېمېن اوشاق‌لارېنې اؤز اوشاق‌لارې کیمی سئومه‌ڲه حاضېر ایدیم‌می؟ و اۏنلارې دا یاشامېما بیر یۆک کیمی گؤرمه‌یَم؟ و اۏنلارا، سۆفره باشېندا “آرتېق” گؤزۆنده باخمایام؟ یاخشې، اۏ دا بئله ایدی. اۏنون دا حاققې وار ایدی، منیم اوشاغېمې دَڲیل، باشقا بیر إششه‌ڲین بالا‌سېنې (اؤز دئییشینده!) سۆفره‌سی‌نین باشېندا گؤره. اۏنون إوینه گئتدیڲیم ایکی گۆن سۆره‌سینده دانېشدېغې تک شئی اوشاق ایدی .
سۏن گئجه چۏخ دانېشدېق؛ یانې إله ده چۏخ دانېشمادېق. یئنه اوشاغېن حاققېندا دانېشدې، من ده قولاق آسدېم. سۏنوندا دئدیم: “یاخشې، دئییرسن نه إدیم؟” یاشام یۏلداشېم هئچ نه دئمه‌دی. بیرآز فیکیرلَشیب، سۏنرا دئدی:
“من نه إده‌جه‌ڲینی بیلمیرَم. اؤزۆن بیلدیڲین کیمی إت. باشقا بیر إششه‌ڲین قۏدوغونو سۆفره‌مین باشېندا گؤرمَک ایسته‌میرم.”
قارشېمدا هئچ بیر چاره یۏلو قۏیمادې. اۏ گئجه هئچ یانېما دا گلمه‌دی. مثَلَن، منیم’له کۆسمۆشدۆ. بیرلیکده یاشانتېمېزېن اۆچۆنجۆ گئجه‌سی ایدی. آما منیم’له کۆسمۆشدۆ. اؤزۆم بیلیردیم کی، منه غضب‌لَنمک ایسته‌ییر کی، اوشاغېن قۏنوسونو تئز حَلّ إدَم. سَحَر باشې إودن إشیڲه چېخاندا دئدی:
“گۆن‌اۏرتا گلنده، اوشاغې داها إوده گؤرمه‌ییم هاااا!
و من اۏ واخت اؤز تکلیفیمی بیلیردیم. ایندی فیکیرله‌شَنده نئجه راضې قالدېغېمې باشا دۆشه بیلمیرَم! آما اۏ منیم ألیمده دَڲیلدی. ناماز چادرامې باشېما آتېب، اوشاغېن ألیندن توتوب أریمین آرخاسې’یجا إودن إشیڲه چېخدېم. اوشاغېم اۆچ یاشېندا ایدی. اۏ، اؤزۆ یاخشې یئریییردی. بو آرادا اۆچ ایلی اۏنا صرف إتمه‌ڲیم منه اۏلدوقجا آغېر گلیردی. بو چۏخ پیس ایدی. اۏنون بۆتۆن دردسر‌لری بیتمیشدی. اۏنون اۆچۆن بۆتۆن گئجه اۏیاق قالما‌لار سۏووشموشدو؛ و راحا‌ت‌لېغېن باشلانماسې‌نېن أوّل‌لری ایدی. آما چاره‌سیزلیڲیمده ایشیمی گؤرمه‌لی’یدیم. ماشېن دایاناجاغېنا قَدَر اۏنون’لا آیاق-با-آیاق گئتدیم. باشماق‌لارېنې دا آیاغېنا گئیدیرمیشدیم. یاخشې پالتارېنې دا أڲنینه گئییندیرمیشدیم. بو سۏن واخت‌لاردا کئچمیش أریم اۏنون اۆچۆن بالاجا گؤڲ بۏیاقلې کۏت-شالوار آلمېشدې. پالتارېنې أڲنینه گئیدیرنده، بئینیمده بو فیکیر یاراندې کی: “آرواد! نییه اۏنا یئنی پالتار‌لارېنې گئییندیریرسَن؟ آما اۆره‌ڲیم راضېلاشمادې. اۏنلارې نئینه‌یردیم کی؟ یاشام یۏلداشېمېن گؤزۆ کۏر، یئنی‌دن باشقا اوشاغېم اۏلسا، گئدیب اۏنا پالتار آلسېن. پالتارېنې گئییندیردیم. ساچ‌لارېنې دارادېم. اۏ، چۏخ گؤزَل‌لَشمیشدی. من اۏنون ألیندن توتوب، اۏ بیری ألیم’له ناماز چادرامې بئلیمده توتوب، یاواش-یاواش آددېم آتېردېم. داها یئڲین گلمه‌سی اۆچۆن اۏنو سؤیمه‌ڲه گره‌ڲیم یۏخویدو. سۏنونجو دفعه ایدی کی ألیندن توتوب کۆچه‌یه آپارېردېم. ایکی-اۆچ یئرده اۏنا قاقا آلمامې ایسته‌دی. دئدیم: “ایلک اؤنجه ماشېنا مینَک، سۏنرا سنه قاقا آلارام!”
اۏ گۆن ده هر گۆن اۏلدوغو کیمی مندن سۆرکلی سۏرغو سۏروشوردو. آتېن آیاغې سو چالا‌سېنا گیرمیشدی و یان-یؤوره‌سینه اینسان‌لار تۏپلاشمېشدې. نه باش وئردیڲینی ایزله‌مک اۆچۆن اۏنو قالدېرماغا چۏخ ایصرار إتدی. اۏنو قالدېردېم و أ‌لی جېزېقلانېب، قانایان آتې گؤردۆ. اۏنو یئره قۏیاندا دئدی: “آلا! أل اوخ اۏلموسدو؟ دئدیم: هه جانېم آناسې‌نېن سؤزۆنه قولاق آسمایېب، اوخ اۏلوب. ماشېن دایاناجاغېنا قَدَر یاواش-یاواش گئدیردیم. هله تئز ایدی و ماشېن‌لار سایخان ایدی و ماشېنا مینمک اۆچۆن بلکه ده یارېم ساعات دایاناجاقدا قالما‌لې’یدېم. اوشاغېم سۆرکلی وورنوخوردو و من یۏرولماقدایدېم. یئته‌رینجه سۏرغو سۏروشوب، جانېمې سېخمېشدې. ایکی-اۆچ دؤنه دئدی: “بس آلا نئـده اۏدوب؟ ماسېن کی گلمه‌ییب. اۏ زامان گئد‌ک مَله قاقا آلاق”.
من یئلیک؟” بیلمیرَم نییه بیر دفعه بیلمَزدن دئدیم: آتاوېن یانېنا گئدیریک. اوشاغېم بیر آز اۆزۆمه باخېب، سۏنرا سۏروشدو: “آلا! هانتې آتا؟” آرتېق جانېم سېخېلېردې. دئدیم: “جانېم، نه قَدَر دانېشېرسان؟ دانېشسان، سنه قاقا آلمایاجاغام!
اۆره‌ڲیم ایندی إله یانېر کی. بو جۆر شئی‌لر اینسانېن اۆره‌ڲینی داها دا یاندېرېر. نییه سۏن آندا اوشاغېمېن اۆره‌ڲینی بئله سېندېردېم؟ إودن چېخاندا اؤزۆمه سؤز وئرمیشدیم کی، سۏنا قَدَر عصبی‌لَشمه‌یه‌جم. اوشاغېمې وورمایاجاغام. اۏنو سؤیمه‌یه‌جه‌یم و اۏنون’لا یاخشې داوراناجاغام. آما ایندی اۆره‌ڲیم اۏلدوقجا یانېر! نییه اۏنو بئله سوسدوردوم؟ اوشاغېم داها سوسدو؛ اۆز-گؤزۆنۆ اۏنا اۏینادان شۏفئر شایېردې ایله دانېشېب، گۆلۆشۆردۆ؛ آما من اۏنا دا های وئرمیردیم، اۆزۆنۆ سۆرکلی منه چئویرن اوشاغېما دا. شاه مئیدانېندا ساخلادېب، یئننده، اوشاغېم هله ده گۆلۆردۆ. مئیدان سایخان ایدی و چۏخلو اۏتوبوس‌لار وار ایدی و من هله ده بیر ایش گؤرمکدن قۏرخوردوم. بیر جار آددېملایابېب، گزدیم. بلکه ده یارېم ساعات اۏلدو. اۏتوبوس‌لار آزالدېلار. مئیدانېن قېراغېنا گلدیم. جیبیمدن اۏن شاهې‌لېق چېخاردېب اوشاغېما وئردیم. اوشاغېم ماتېر-ماتېر قالا‌راق، منه باخېردې. هله پولو نئجه آلاجاغېنې باجارمېردې. اۏونو نئجه باشا سالماسېندا قالمېشدېم. مئیدانېن اۏ بیری طرفینده بیر بال‌قاباق تۏخومو ساتانېن سَسی گلیردی، بارماغېم’لا اۏنو گؤرسه‌دیب دئدیم: گئت قاقا آل. باخېم گؤرۆم اؤزۆن باجارېرسان گئدیب آلاسان.
اوشاغېم پولا باخېب، سۏنرا منه طرف دؤنۆب دئدی: “آلا سن ده دل دئدک”. دئدیم: یۏخ، من بورادا دایانېب، سنی گۆده‌جه‌یم. گئت گؤرۆم اؤزۆن باجارېرسان آلاسان. اوشاغېم یئنه پولا باخدې. سانکی تردیدلی ایدی و نئجه بیر شئیین آلماسېنې بیلمیردی. ایندییه کیمی بئله بیر ایشی اۏنا اؤرگتمه‌میشدیم. ماتېر-ماتېر منه باخېردې. غریبه بیر باخېش ایدی! سانکی إله هَمَن آن اؤزۆمۆ پیس حیسّ إتدیم. حالېم چۏخ پیس اۏلدو. آز قالمېشدې واز کئچه‌م. اوشاغېم گئدندن سۏنرا من قاچدېم و ایندی‌یـه کیمی حتتا اۏ آخشام قۏنشو‌لارېن یانېندا غۆصّه‌دن آغلایېب، اؤزۆمۆ پیس حیسّ إتدیڲیمدن ده داها چۏخ دیدرگین بیر حالدایام. آز قالمشدې دؤزۆمۆم بیته. غریبه بیر باخېش ایدی. اوشاغېم ایتمیشدی و سانکی هله ده مندن نه‌سه سۏروشماق ایسته‌ییردی. اؤزۆمۆ نئجه ساخلادېغېمې بیلمیرَم. بیر دؤنه ده اۏنا بال‌قاباق تۏخومو ساتانې گؤرسه‌دیب دئدیم: “گئت جانېم!” بو پولو اۏنا وئر، دئ کی، تۏخوم وئرسین، إله بو. گئت برکاللاه”.
اوشاغېم بال‌قاباق تۏخومونا باخېب، سۏنرا بهانه گتیریب آغلاماق ایسته‌یَن چاغ‌لارې کیمی دئدی: “آلا، من تۏخوم ایسته‌میرم. مئمیش ایسته‌ییرم.” چاره‌سیز اۏلماقدایدېم. اوشاغېم بیر آز دا گئجیکسه’یدی، بیر آز دا آغلاسایدې، کسگین‌لیک’له واز کئچردیم. آما اوشاغېم آغلامادې. حیرص‌لنمیشدیم. دارېخمېشدېم. اۏنون باشېنا قېشقېردېم: “یئمیشی ده وار. گئت نه ایسته‌ییرسَن آل. گئت دااااا”. اۏنو یالېنقا‌نېن یانېنداکې قنۏوون قېراغندان گؤتۆرۆب خیابانېن اۏرتاسېنداکې آسفالتېن اۆستۆنه قۏیدوم. ألیمی اۏنون کۆره‌ڲینه قۏیوب ایره‌لی ایته‌له‌ییب، دئدیم:
“گئت داااا، داها گئج اۏ‌لار”. خیابان سایخاش ایدی. خیابانېن اۏرتاسېندان سۏنونا قَدَر اوشاغېما چارپان هئچ بیر اۏتوۏبوس دا یۏخ ایدی، فایتۏن دا. اوشاغېم ایکی-اۆچ آددېم گئتدیکدن سۏنرا قایېدېب دئدی: “آلا مئمیشی ده والې؟ ” دئدیم: “هه جانېم. دئنن کی، اۏن شاهې یئمیش وئر». و اۏ گئتدی. اوشاغېم خیابانېن اۏرتاسېندا ایدی کی، بیردن ماشېن سیقنال وئردی و من قۏرخودان تیتره‌ییب، نه إتدیڲیمی آنلامازدان اؤزۆمۆ خیابانېن اۏرتاسېنا آتېب، اوشاغېمې قوجاقلایېب یالېنقادا قاچاراق، خالقېن اۏرتاسېندا گیزلَندیم. اۆز-باشېمدان تر آخېب، تؤوشَییردیم. اوشاغېم دئدی: “آلا! نئده نئچه اۏدوب؟”
دئدیم: هئش زاد جانېم. خیابانېن اۏرتاسېندان سۆرعت’له کئچیرلـر. سن یاواش گئدیردین، آز قالمېشدې ماشېنېن آلتېنا گیره‌سن. من بونو دئیَنده، آز قالدې آغلایام. اوشاغېم قوجاغېمدایکن دئدی: “یاخشې، آلا منی یئله قۏی. بو دؤنه یئڲین گئده‌رم”. بلکه ده اوشاغېم بونو دئمه‌سه’یدی، من بورا نه اۆچۆن گلدیڲیمی اونوداردېم. آما اۏنون سؤز‌لری منی یئنی‌دن دۆشۆندۆردۆ. گؤزۆمدن آخان یاش‌لارې هله سیلمه‌میشدیم کی نه ایش اۆچۆن اۏرایا گلدیڲیمی خاطېرلادېم. غضب‌لَنَن أریمی خاطېرلادېم.
اوشاغېمې اؤپدۆم. بو اۏنون اۆزۆند‌ن آلدېغېم سۏن اؤپۆشۆیدۆ. اۏنو اؤپۆب، یئنی‌دن یئره قۏیوب، تکرار قولاغېنا دئدیم: “یئڲین گئت جانېم، ماشېن گلیر”. یئنه خیابان سایخاش ایدی و بو دؤنه اوشاغېم داها یئڲین گئتدی. اۏ، بالاجا آددېم‌لارېنې تله‌سیک آتېردې و من ایکی-اۆچ دؤنه قۏرخدوم کی، آیاق‌لارې بیر-بیرینه دۏلاشېب، یئره یېخېلا. خیابانېن اۏ تایېنا چاتاندا دؤنۆب منه باخدې . چادرامېن أته‌ڲینی قۏلتوغومون آلتېنا یېغېب، یئریییردیم. اوشاغېم دؤنۆب منه باخاندا، دوردوغوم یئرده دۏنوخدوم. اۏغورلوق چاغېندا یاخالانان بیر اۏغرو کیمی اۏلموشدوم. دۏنوخوب، عئینی شکیلده أل‌لریم قۏلتوق‌لارېمېن آلتېندا قالدې. دۆز کئچمیش أریمین جیبی‌نین باشېندایکن أریمین یۏلدان یئتیشمه‌سی کیمی. دۆز عئینی دۏنۏخموشدوم. یئنه تردن ایسلاندېم. باشېمې آشاغې سالدېم و مین بیر زحمت’له باشېمې قالدېراندا اوشاغېم یئنه یئریییردی و بال‌قاباق تۏخومچوسونا چاتماغا بیر شئی قالمامېشدې. منیم ایشیم بیتمیشدی. اوشاغېم ساغ-سلامت خیابانېن اۏ تایېنا چاتمېشدې. إله اۏ چاغدان سانکی هئچ اؤولادېم یۏخ ایدی. سۏن دؤنه اوشاغېما باخدېغېمدا، دۆز خالقېن اوشاق‌لارېنا باخدېغېم کیمی ایدی. من اۏنا یئنیمیئریین و شیرین بیر اوشاق کیمی باخېردېم. خالقېن اؤولادېنا باخماقدان ذؤوق آلدېغې کیمی، من ده اۏنو گؤرمکدن حظّ آلېردېم و تله‌سیک یئرینگه سایخان‌لېغې‌نېن آراسېنا کئچدیم. آنجاق بیردن دَهشَته دۆشدۆم. آددېم‌لارېم قورویوب، دوردوغوم یئریمده قورودوم. قۏرخدوم کی، بیری‌سی منیم ایشیمدن باش آچا. بو فیکیردن بَدَنیمده‌کی تۆک‌لر بیز دوردو و من داها یئڲین‌لَندیم. ایکی کۆچه آشاغې، اؤزۆمۆ آرخا کۆچه‌لره آتېب قاچماغې دۆشۆندۆم. کۆچه‌نین سۏنونا آز قالمېشدېم کی، گؤردۆم کۆچه‌ده آرخامدا بیر تاکسی دایاندې. سانکی ایندی منی یاخالایاجاقلار.
سۆمۆک‌لریمه‌جن تیتره‌دی. إله بیلدیم کی، یۏل‌آیرېجېندا منی گۆدن پۏلیس، آتېلېب تاکسې‌یـا مینیب، ایندی آرخامدا یئنیب، هَمَن دیر کی ألیمی اۏخویا. نئجه دؤنۆب آرخایا باخېب، بایېلدېغېمې بیلمیرَم. تاکسې مینَر‌لری پول‌لارېنې اؤده‌ییب، گئتمکده’یدیلر. راحات بیر نفس آلېب، عاغلېما باشقا بیر فیکیر گلدی. بیر شئی بیلمَزدن و یا گؤز‌لریم بیر یئری گؤرمَزدن، تاکسې‌یـا مینیب، سَس-کۆی’له قاپېنې باغلادېم. سۆرۆجۆ دئیینیب، یۏلا دۆشدۆ؛ چادرام ایسه قاپې‌نېن آراسېندا قالدې. تاکسې اوزاقلاشېب، منه آرخایېن‌لېق وئرَندن سۏنرا، یاواشجا قاپېنې آچدېم. چادرامې قاپې‌نېن آراسېندان چکیب یئنی‌دن قاپېنې باغلادېم. اۏتورقا‌نېن آرخاسېنا سؤیکه‌نیب راحات نفس آلدېم. گئجه ایسه أریمدن تاکسې پولونو آلا بیلمه‌دیم.
بَنزَرگه‌لر / Bənzərgələr
دۏلونآی / اولدوز طوفانی (چئوری حیکایه)
یانلېش / کارئل چاپئک (قېسا چئوری حیکایه)
باهار / جلال اکبری (شعر)
ایکی یاشلې کؤرپهنین آجې حیکایهسی / واریث یۏلچویئو…
بوز / اومان میانالې (حیکایه)
ایلان / رحیم علییئو (حیکایه)
جزا / سئوینج إلسئور (حیکایه)
قار دنهلری / آیناز بزرگان (حیکایه)
یالقېز إو / سحر روحی (حیکایه)
Çevirmən cənablarına uğurlar diləyirik. Bizim dilimizdən başqa dilə çevirmək daha çox başqa dilə qulluq etməkdir. Ama başqa yad bir dildən bizim dilimizə çevrilmiş bir əsər ana dilimizə edilən bir qulluq dır.
Çevirmənin iki-üç yerdə yanlşlarına baxmayaraq uğurlu bir çevri dir. Uğuru da çevirmənin hər iki dili ana dili kimi dərin bilib hər ik dilə olan təsəllütünün görüngəsi dir.
Hikayənin ədəbi dəyərinə baxdıqda, əslində bu hikayə gənc anaların yaşadığı tromaları görüntüləməgə çalışır. Ərdən boşanmış gəncə analar ya öz gəncliklərini fəda edib uşaqlarını böyütməli, ya da başlarına buraxılmış uşaqlarından vaz keçib öz yaşamlarını qurtarmalı dır. Yazar sosioloji baxımından toplumun bu dərdini yerində və bacardıqca yaxşı görüntüləyə bilib. Uyqarlıqların bir-birinə yaxın olduğuna görə C.Al Əhmədin yazdığı bu hikayə bizim elin də dərdi ola bilər. Ama bütün dünya da gənc analarla uşaqları bənzər durumu yaşayır. Bu da demək dir ki yazar bir ümumbəşəri dərdi açıqlamağa çalışır.
Hikayə birincə şəxs baxış açısında içindanışıq (internal monologue) ilə başlayır. Ardıca bu monoloq qadınla, qonşuları, anası, sonra da ərinin, sonda da qadınla uşağının aralarındakı dialoqa dönür. Qadın dinamik bir karakter dir. Sevimli bir anadan məncil bir gənc qadına çevrilir. Bu çevriliş insan toplumundakı ağır durumlarda insanoğlunun nə qədər zəif olduğunu canlandırı. Hər insan fəakar bir ana ola bilməz. Bu hikayəni oxuduqdan sonra bu sətirləri yazan eyni ağır durumu yaşamış öz rəhmətlik anasının fədakarlığının nə qədər dəyərli olduğunu bir daha anıb o fədakar anaya rəhmət oxuyur.
Hikayənin olumlu yönü bu hikayədəki gənc qadının etdiklərini tənqid etməməsi dir. O bu işi oxucunun vicdanına buraxır. Bu baxımdan hikayə gərçək bir ədəbi əsər dir. Anq onu çox da sanballı bir ədəbi əsər səviyyəsində qoymaq olmaz. Bu ikayənin quruluşunda olan ajedini yazar yqu baxımıdan onca da duyqucusəhnələşrə billməyib. Quruluşdakı gərilim isə oxucunu yetərincə gərgin duruma salıb duyqularını qıcıqlandıra bilmir.
Anlatı və biçim baxımından sadə bir dildə bir yaşanmış gərçək yaşam təcrübəsinii gərçəkçilik (realism) biimindəgörüntüləməyə çalışır. Çevirmən cənablarına uğurlar diləyirik. Bizim dilimizdən başqa dilə çevirmək daha çox başqa dilə qulluq etməkdir. Ama başqa yad bir dildən bizim dilimizə çevrilmiş bir əsər ana dilimizə edilən bir qulluq dır.
Çevirmənin iki-üç yerdə yanlşlarına baxmayaraq uğurlu bir çevri dir. Uğuru da çevirmənin hər iki dili ana dili kimi dərin bilib hər ik dilə olan təsəllütünün görüngəsi dir.
Hikayənin ədəbi dəyərinə baxdıqda, əslində bu hikayə gənc anaların yaşadığı tromaları görüntüləməgə çalışır. Ərdən boşanmış gəncə analar ya öz gəncliklərini fəda edib uşaqlarını böyütməli, ya da başlarına buraxılmış uşaqlarından vaz keçib öz yaşamlarını qurtarmalı dır. Yazar sosioloji baxımından toplumun bu dərdini yerində və bacardıqca yaxşı görüntüləyə bilib. Uyqarlıqların bir-birinə yaxın olduğuna görə C.Al Əhmədin yazdığı bu hikayə bizim elin də dərdi ola bilər. Ama bütün dünya da gənc analarla uşaqları bənzər durumu yaşayır. Bu da demək dir ki yazar bir ümumbəşəri dərdi açıqlamağa çalışır.
Hikayə birincə şəxs baxış açısında içindanışıq (internal monologue) ilə başlayır. Ardıca bu monoloq qadınla, qonşuları, anası, sonra da ərinin, sonda da qadınla uşağının aralarındakı dialoqa dönür. Qadın dinamik bir karakter dir. Sevimli bir anadan məncil bir gənc qadına çevrilir. Bu çevriliş insan toplumundakı ağır durumlarda insanoğlunun nə qədər zəif olduğunu canlandırı. Hər insan fəakar bir ana ola bilməz. Bu hikayəni oxuduqdan sonra bu sətirləri yazan eyni ağır durumu yaşamış öz rəhmətlik anasının fədakarlığının nə qədər dəyərli olduğunu bir daha anıb o fədakar anaya rəhmət oxuyur.
Hikayənin olumlu yönü bu hikayədəki gənc qadının etdiklərini tənqid etməməsi dir. O bu işi oxucunun vicdanına buraxır. Bu baxımdan hikayə gərçək bir ədəbi əsər dir. Anq onu çox da sanballı bir ədəbi əsər səviyyəsində qoymaq olmaz. Bu ikayənin quruluşunda olan ajedini yazar yqu baxımıdan onca da duyqucusəhnələşrə billməyib. Quruluşdakı gərilim isə oxucunu yetərincə gərgin duruma salıb duyqularını qıcıqlandıra bilmir.
Anlatı və biçim baxımından sadə bir dildə bir yaşanmış gərçək yaşam təcrübəsinii gərçəkçilik (realism) biimindəgörüntüləməyə çalışır. Çevirmən cənablarına uğurlar diləyirik. Bizim dilimizdən başqa dilə çevirmək daha çox başqa dilə qulluq etməkdir. Ama başqa yad bir dildən bizim dilimizə çevrilmiş bir əsər ana dilimizə edilən bir qulluq dır.
Çevirmənin iki-üç yerdə yanlşlarına baxmayaraq uğurlu bir çevri dir. Uğuru da çevirmənin hər iki dili ana dili kimi dərin bilib hər ik dilə olan təsəllütünün görüngəsi dir.
Hikayənin ədəbi dəyərinə baxdıqda, əslində bu hikayə gənc anaların yaşadığı tromaları görüntüləməgə çalışır. Ərdən boşanmış gəncə analar ya öz gəncliklərini fəda edib uşaqlarını böyütməli, ya da başlarına buraxılmış uşaqlarından vaz keçib öz yaşamlarını qurtarmalı dır. Yazar sosioloji baxımından toplumun bu dərdini yerində və bacardıqca yaxşı görüntüləyə bilib. Uyqarlıqların bir-birinə yaxın olduğuna görə C.Al Əhmədin yazdığı bu hikayə bizim elin də dərdi ola bilər. Ama bütün dünya da gənc analarla uşaqları bənzər durumu yaşayır. Bu da demək dir ki yazar bir ümumbəşəri dərdi açıqlamağa çalışır.
Hikayə birincə şəxs baxış açısında içindanışıq (internal monologue) ilə başlayır. Ardıca bu monoloq qadınla, qonşuları, anası, sonra da ərinin, sonda da qadınla uşağının aralarındakı dialoqa dönür. Qadın dinamik bir karakter dir. Sevimli bir anadan məncil bir gənc qadına çevrilir. Bu çevriliş insan toplumundakı ağır durumlarda insanoğlunun nə qədər zəif olduğunu canlandırı. Hər insan fəakar bir ana ola bilməz. Bu hikayəni oxuduqdan sonra bu sətirləri yazan eyni ağır durumu yaşamış öz rəhmətlik anasının fədakarlığının nə qədər dəyərli olduğunu bir daha anıb o fədakar anaya rəhmət oxuyur.
Hikayənin olumlu yönü bu hikayədəki gənc qadının etdiklərini tənqid etməməsi dir. O bu işi oxucunun vicdanına buraxır. Bu baxımdan hikayə gərçək bir ədəbi əsər dir. Anq onu çox da sanballı bir ədəbi əsər səviyyəsində qoymaq olmaz. Bu ikayənin quruluşunda olan ajedini yazar yqu baxımıdan onca da duyqucusəhnələşrə billməyib. Quruluşdakı gərilim isə oxucunu yetərincə gərgin duruma salıb duyqularını qıcıqlandıra bilmir.
Anlatı və biçim baxımından sadə bir dildə bir yaşanmış gərçək yaşam təcrübəsinii gərçəkçilik (realism) biimindəgörüntüləməyə çalışır.
Çevirmən cənablarına uğurlar diləyirik. Bizim dilimizdən başqa dilə çevirmək daha çox başqa dilə qulluq etməkdir. Ama başqa yad bir dildən bizim dilimizə çevrilmiş bir əsər ana dilimizə edilən bir qulluq dır.
Çevirmənin iki-üç yerdə yanlşlarına baxmayaraq uğurlu bir çevri dir. Uğuru da çevirmənin hər iki dili ana dili kimi dərin bilib hər ik dilə olan təsəllütünün görüngəsi dir.
Hikayənin ədəbi dəyərinə baxdıqda, əslində bu hikayə gənc anaların yaşadığı tromaları görüntüləməgə çalışır. Ərdən boşanmış gəncə analar ya öz gəncliklərini fəda edib uşaqlarını böyütməli, ya da başlarına buraxılmış uşaqlarından vaz keçib öz yaşamlarını qurtarmalı dır. Yazar sosioloji baxımından toplumun bu dərdini yerində və bacardıqca yaxşı görüntüləyə bilib. Uyqarlıqların bir-birinə yaxın olduğuna görə C.Al Əhmədin yazdığı bu hikayə bizim elin də dərdi ola bilər. Ama bütün dünya da gənc analarla uşaqları bənzər durumu yaşayır. Bu da demək dir ki yazar bir ümumbəşəri dərdi açıqlamağa çalışır.
Hikayə birincə şəxs baxış açısında içindanışıq (internal monologue) ilə başlayır. Ardıca bu monoloq qadınla, qonşuları, anası, sonra da ərinin, sonda da qadınla uşağının aralarındakı dialoqa dönür. Qadın dinamik bir karakter dir. Sevimli bir anadan məncil bir gənc qadına çevrilir. Bu çevriliş insan toplumundakı ağır durumlarda insanoğlunun nə qədər zəif olduğunu canlandırı. Hər insan fəakar bir ana ola bilməz. Bu hikayəni oxuduqdan sonra bu sətirləri yazan eyni ağır durumu yaşamış öz rəhmətlik anasının fədakarlığının nə qədər dəyərli olduğunu bir daha anıb o fədakar anaya rəhmət oxuyur.
Hikayənin olumlu yönü bu hikayədəki gənc qadının etdiklərini tənqid etməməsi dir. O bu işi oxucunun vicdanına buraxır. Bu baxımdan hikayə gərçək bir ədəbi əsər dir. Anq onu çox da sanballı bir ədəbi əsər səviyyəsində qoymaq olmaz. Bu ikayənin quruluşunda olan ajedini yazar yqu baxımıdan onca da duyqucusəhnələşrə billməyib. Quruluşdakı gərilim isə oxucunu yetərincə gərgin duruma salıb duyqularını qıcıqlandıra bilmir.
Anlatı və biçim baxımından sadə bir dildə bir yaşanmış gərçək yaşam təcrübəsinii gərçəkçilik (realism) biçimində görüntüləməyə çalışır.
Çevirmən cənablarına uğurlar diləyirik. Bizim dilimizdən başqa dilə çevirmək daha çox başqa dilə qulluq etməkdir. Ama başqa yad bir dildən bizim dilimizə çevrilmiş bir əsər ana dilimizə edilən bir qulluq dır.
Çevirmənin iki-üç yerdə yanlışlarına baxmayaraq uğurlu bir çevri dir. Uğuru da çevirmənin hər iki dili ana dili kimi dərin bilib hər iki dilə olan təsəllütünün görüngəsi dir.
Hikayənin ədəbi dəyərinə baxdıqda, əslində bu hikayə gənc anaların yaşadığı tromaları görüntüləməgə çalışır. Ərdən boşanmış gəncə analar ya öz gəncliklərini fəda edib uşaqlarını böyütməli, ya da başlarına buraxılmış uşaqlarından vaz keçib öz yaşamlarını qurtarmalı dır. Yazar sosioloji baxımından toplumun bu dərdini yerində və bacardıqca yaxşı görüntüləyə bilib. Uyqarlıqların bir-birinə yaxın olduğuna görə C.Al-ı Əhmədin yazdığı bu hikayə bizim elin də dərdi ola bilər. Ama bütün dünya da gənc analar’la uşaqları bənzər durumu yaşayır. Bu da yazar bir ümumbəşəri dərdi açıqlamağa çalışdığını görsədir.
Hikayə birinci şəxs baxış açısında içindanışıq (internal monologue) ilə başlayır. Ardıca bu monoloq qadın’la, qonşuları, anası, sonra da ərinin, sonda da qadın’la uşağının aralarındakı dialoqa dönür. Qadın dinamik bir karakter dir. Sevimli bir anadan, anaq özünü düşünən məncil bir gənc qadına çevrilir. Bu çevriliş insan toplumundakı ağır durumlarda insanoğlunun nə qədər zəif olduğunu canlandırır. Hər insan fədakar bir ana ola bilməz. Bu hikayəni oxuduqdan sonra bu sətirləri yazan rəhmətlik atasının ölümündən sonra ağır durumu yaşamış öz rəhmətlik anasının fədakarlığının nə qədər dəyərli olduğunu bir daha anıb o fədakar anaya rəhmət oxuyur.
Hikayənin olumlu yönü bu hikayədəki gənc qadının etdiklərini tənqid etməməsi dir. O bu işi oxucunun vicdanına buraxır. Bu baxımdan hikayə gərçək bir ədəbi əsər dir. Anq onu çox da sanballı bir ədəbi əsər səviyyəsində qoymaq olmaz. Bu hikayənin quruluşunda olan trajedini yazar duyqu baxımıdan onca da duyqucul səhnələşdirə bilməyib. Quruluşdakı gərilim isə oxucunu yetərincə gərgin duruma salıb duyqularını qıcıqlandıra bilmir.
Anlatı və biçim baxımından sadə bir dildə bir yaşanmış gərçək yaşam təcrübəsini gərçəkçilik (realism) biçimində görüntüləməyə çalışır.